“Het begon met krassen, met mijn hand tegen de muur slaan, mezelf bijten. Natuurlijk besefte ik niet dat wat ik deed zelfbeschadiging was, maar als ik terugkijk zie ik dat ik mezelf al vanaf mijn achtste jaar pijn deed.” Naar schatting meer dan twintigduizend mensen, vooral jongeren, beschadigen zichzelf. Het is een vlucht uit heftige emoties, een manier om een uitweg te zoeken voor innerlijke pijn en verborgen trauma’s.

Binnen de psychiatrie komt zelfbeschadiging veel voor. Maar zowel cliënten als beroepskrachten ervaren onmacht en eenzaamheid in het omgaan met de soms heftige uitingen van woede en verdriet. Ze hebben verschillende visies op de gewenste houding, aanpak en behandeling. Waar komen die verschillen vandaan en hoe kan men elkaar beter leren verstaan?